Toplum içinde yaşayan insanın kendisini ve çevresini daha iyi tanımasını ve başkaları ile uyumlu ilişkiler gerçekleştirmek için etkileşim kurabilme ve bu etkileşimi geliştirme becerisi bulunan bir iletişim güçüne sahiptir. Bu bağlamda iletişim bir çeşit bilginin paylaşılmasını mümkün kılan ve bir ilişkileşme ve paylaşım süreci olarak da nitelendirile bilinir.Bir toplumda iletişimin kimler arasında,nasıl ve hangi sonuçlarla nasıl gerçekleşeceğini büyük ölçüde o toplumun,toplumsal ve kültürel özellikleri tarafından belirlenir. Yetiştiğimiz çevre,eğitim ve öğretim üzeyimiz,kişilik özelliklerimiz,rollerimiz,inançlarımız,değerlerimiz,tutum ve davranışlarımız ve en temel olan önyargılarımız iletişim kurmamızda en etkili unsurlardır.Bir süreç olarak iletişim,bireyin bir başka bireye yaptığı herhangi bir etki olmasının ötesinde,bir paylaşım eylemidir. Bu nedenle iletişim tek yönlü olmayıp,iki yönlü bir süreçtir. Bizler iletişim süreci içinde sadece mesaj almaz mesaj da göndeririz. Böylece iletişim sürecinde karşılıklı olarak etkilenir ve değişime uğrarız. Bu temelde iletişim kendimizi geliştirmede ve değiştirmede kullandığımız bir araçtır. Ancak,iletişimin amacı karşılıklı anlaşma ve paylaşmayı sağlamak olmak ile birlikte ve bunun her zaman gerçekleşmediğini ve günümüzde bir iletişi(sizlik)oluştuğunu da bilmekteyiz. İletişimin bir çok bozucu engelli vardır ve bunlardan bazıları tutarsızlık,güvensizlik,isteksizlik,yetersiz dinleme,aşırı bilgi yükleme,sempatik etkenler,statü,yaş ve cinsiyet uyuşmazlıkları,gürültü ve diğer çevresel etkenlerdir. (1) Bireylerin yüz yüze iletişimin etkin ve sağlıklı gerçeklemesinde,kuşkusuz iletişimin bozucu engellinde kişisel özellikler en önemlisidir. Günümüzde en önemli sorun iletişimsizlik olarak kabul edilmektedir. Başkalarına kendimizi ifade edemiyor,kendimizi anlatamıyor,başkalarını dinleme tahammülümüzü git gide kaybediyoruz. Empatik tutum ve davranış geliştiremiyoruz.
kerempkn
0 yorum:
Yorum Gönder
YORUMLAYIN